राजनीतिक दल र सरकारी कर्मचारीलाई राज्यको ढुकुटी लुटेर भ्याइनभ्याइ, जनता भने भोकभोकै सुत्दै !
२०८१ फाल्गुन १४, बुधवार
काम गरेको ठाउँमा पारिश्रमिक नपाएपछि, सहकारीले पैसा खाइदिएपछि सर्वसाधारणले आफ्ना खाना कटौती गरेका छन् । दुई छाकको साटो एक छाक खान थालिएको छ । धेरैलाई यो गाउँघरमा भएको लाग्न सक्ला तर यो तीतो यथार्थ काठमाडौं उपत्यकाकै हो । बेलुका खान्छौं, बिहान खाँदैनौं भन्नेहरु छ्याप्छ्याप्ती भेटिन्छन् ।
दाल र चामल एकैठाउँ मिसाएर जाउलो पकाएर खाएको भन्नेहरुको उपत्यकामा बिगबिगी छ । उता, कोठा भाडा तिर्न नसकेको उनीहरुको गुनासो छ । काम गरेका छन्, तर महिनौंदेखिको तलब पाएका छैनन् । कतिपय बाटो–बाटोमा काम पाइन्छ कि भनेर सोध्दै हिँडेका हुन्छन् । व्यापार व्यवसाय गरेर बसेकाहरुलाई पनि साह्रै समस्या छ । मन्दीका कारण उनीहरुले पनि सटर भाडा तिर्न सकेका छैनन् । पछिल्लो समय सबै समस्यै समस्यामा छन् । प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली भन्छन्,‘म दाल रोटी मात्र खान्छु, भ्रष्टाचार गर्दिँन् ।’ कुरो के भने जनताले त्यही दालरोटी पनि खान पाएनन् । भोकै सुतिरहेका छन् । यता, ७० हजार मूल्य पर्ने विदेशी पानी खाएको हिसाबचाँहि कसले देखाउने ? भक्तपुरको बालकोटमा उनको पाँचदेखि १० रोपनी जग्गामा दरबारजस्तो घर छ । तेह्रथुम, झापामा पनि घरजग्गामा छ । यो कहाँबाट आयो ? मेडिकल व्यवसायी दुर्गा प्रसाईंले आरोप लगाइरहेको कम्बोडियोको ३२ अर्ब कहाँबाट आयो ? बैंकमा सेयर होला, उप्रोमाथि थुप्रो पैसा होला । गरगहना होला । उनको देखिने व्यापार व्यवसाय त केही छैन् । अनि यत्रो सम्पत्ति आयो कहाँबाट ? हिसाबकिताब देखाउनुपर्यो । मुखले भन्नलाई पनि जसले पनि भ्रष्टाचार गर्दिन् भनिहाल्छन् नि । ओलीकी श्रीमती राधिका शाक्य बैंकको कर्मचारी हुन् । उनले कि श्रीमतीले भ्रष्टाचार गरेर कमाएको हो भन्नुपर्यो कि आफूले । त्यो सम्पत्तिको स्रोत त देखाउनुपर्यो । देशको अवस्था नाजुक छ । जनता भोको बसेका छन् । देश विदेशी ऋणको दलदलमा फसेको छ । तैपनि आफ्नोलाई पोस्न छोड्दैनन् । आफ्नो निकटस्थ युवराज खतिवडालाई मन्त्रीसरह तलब दिएर आर्थिक सल्लाहकार राखेका छन् । उनी सल्लाहकार भएपछि देशको अर्थतन्त्र कति सुध्रियो ? नचाँहिदो पद सिर्जना गर्ने अनि जनताले तिरेको कर उडाउने ? प्रधानमन्त्रीजस्तो व्यक्तिलाई देशको अवस्थाबारे केही ख्याल नै छैन् । विलासितामा बाँच्न रमाएका ओलीले तीन करोड रुपैयाँ पर्ने घडी हातमा बाँध्छन् । ४५ लाख पर्ने चश्मा कसले दियो ? लाखौं पर्ने दाउरा सुरुवाल, कोट, जुत्ता लगाउन उनको आर्थिक हैसियत के ? उनी एउटा सामान्य परिवारमा जन्मिएको मान्छे । अनि यत्रो सम्पत्ति कहाँबाट आयो ? के यो भ्रष्टाचार होइन् ? देशका नेता, सरकारी कर्मचारी र जनप्रतिनिधिलाई मोज छ । जनताले तिरेको करबाट खुरुखुरु तलबभत्ता आइहाल्छ । उल्टै भ्रष्टाचार पनि गरेका छन् । सार्वजनिक बिदाका दिन सरकारी कर्मचारी मोजमस्ती गर्छन् । आफन्त बोलाउँछन्, मिष्ठान्न पकाउँछन्, भोज लगाउँछन् । तर, जनताचाँहि चामल बचाउन एकछाक मात्र खान्छन् । जनता न आफ्नो अधिकार लिन सक्छन् न नेता र सरकारी कर्मचारीसँग प्रश्न गर्न सक्छन् । विदेशबाट ल्याएको २७ खर्ब खोइ ? जनताले तातो भूमिमा मरिमरि कमाएर पठाएको रेमिट्यान्स खोइ ? हामीले तिरेको कर खोइ ? छिमेकी चीन र भारतलाई बेचेको जमिनको पैसा खोइ ? भनेर प्रश्न गर्ने आँट जनतासँग छैन् । जनताको सोझोपनको फाइदा नेता, सरकारी कर्मचारी र जनप्रतिनिधिले उडाए । जति कर तिरेपनि खाएरै सकाएका छन् । नपुगेर विदेशीको सामुन्ने पनि हात फैलाएका छन् । नेपाली सँधै राजनीतिक दलको कार्यकर्ता भएर बस्यौं । सच्चा नेपाली भइदिएको भए आज नेपाल सायदै यस्तो हुन्थ्यो ? न जनता भोकभोकै सुत्नपर्ने दिन आउँथ्यो । राजनीतिक दलको झोले बनेका नेपालीहरुले मुखमा बुझो लगाए । पार्टी सदस्यताको नाममा आफ्नोविरुद्ध उठ्ने औंला रोक्दै गए, हामीले बुझ्दै बुझेनौं । जसले सबैभन्दा धेरै घुस खान्छ, उसैलाई ‘राष्ट्रसेवक’ को ट्याग दियौं । हामीले भ्रष्टाचारी भनेर सशक्त रुपमा आवाज उठाउन सकेनौं । भ्रष्टाचार गर्ने नेताको सामुन्ने हामी निरीह र लाचार बन्यौं । हाम्रो चुप्पीको फाइदा उनीहरुले लिए । हामीले जे गर्दापनि जनता चुप लाग्छन् भन्ने परेर उनीहरुमा भ्रष्टाचार गर्ने मनोबल बढ्दै गयो । जनताले मुखमा बुझो लगाउँदाको असर आज सबैको अगाडि छ । विश्वको नजरमा नेपाल कहाँ छ ? भन्दा पनि लाज लाग्ने अवस्था छ । अमेरिकाको राष्ट्रपति डोनाल्ड ट्रम्पले नेपाल ठगहरुको देश भनिदिईसकेका छन् । तैपनि नेताहरुलाई कुनै फरक परेको छैन् । योभन्दा लज्जास्पद कुरा के होला ? जनताले बेलैमा सचेत गराइदिएको भए, आज विदेशीले यसरी भन्दैन्थिए होला । नेपालीको इज्जत कहाँ पुग्यो ? कुन आधारमा नेपाली भन्ने ? यो कुरा विश्वले थाहा पाएको छ । विश्वको मिडियाले यसलाई समाचार बनाएको छ । विश्वले नै यसबारे थाहा पायो । अर्कोतिर, यसैको फाइदा उठाएर छिमेकीले नै हामीलाई दबाए । भारत र चीनले नेपालको भूभाग मिच्दा सुरक्षाकर्मीहरु टुलुटुलु हेरेर बसे । आफ्नो भूभाग जोगाउन उनीहरुले केही गर्न सकेनन् । जनतामाथि शासन लाद्ने नेताहरु विदेशीको अगाडि चुइक्क बोल्न पनि सक्दैनन् । बोलुन पनि कसरी ? उनीहरुबाटै ल्याएर खाएको छ । कुनै समयको प्रभावशाली मुलुकलाई नेताहरुले गिराए । अरुलाई सहयोग गर्ने मुलुक आज हात थाप्ने मुलुक बनेको छ । हामीलाई मागेर खाने बानी पर्यो । जसका कारण विश्वको नजरमा नेपाल भिखारी देश पनि बन्यो । अमेरिकाले सहयोग रोक्नेबित्तिकै नेताहरुको होस उडेको छ । एनजिओहरुको सातो गएको छ । नेपालीलाई गरिब देखाएर डलरको खेती गर्नेहरुलाई रातमा निद्रा न दिनमा भोक भएको छ । भोलि अरु देशले पनि सहयोग दिँदैन् । अरु देशमा भएको नागरिक पनि नेपाल फर्काइदिन्छन् । सम्पत्ति शुद्धिकरणमा नेपाल ग्रे लिष्टमा परिसकेको छ । अब व्ल्याक लिष्टमा पर्ने बाटोमा छ । अलिअलिको अनुदान पनि रोकिन्छ । भारतसहित तेस्रो मुलुकले सामान पठाउन छोडिदिन्छन् । अनि हालत के हुन्छ ? जनताले के खान्छन् ? त्यतिबेला सेयर, गाडी र घरको ईट्टा टोक्नु । आफ्नो खुट्टामा आफैंले बञ्चरो हान्ने काम गरिएको छ । भारतले एक साता मात्र सामान, ग्याँस, इन्धन पठाइदिएन् भने नेताहरुले देश नै भारतलाई सुम्पिन्छन् । आत्मनिर्भरता छैन् । तै चला भन्छन्, छोडिदिन्छन् । उनीहरुलाई न हिजो देशको माया थियो न आज । आफ्नो सात पुस्तालाई पुग्ने सम्पत्ति थुपारेका छन् । त्यति भए उनीहरुलाई पुगिहाल्यो । देश कुन अवस्थामा पुगिसक्यो ? भन्ने कुरा अझैपनि नेताहरुले ख्याल गरेका छैनन् । नेता र सरकारी कर्मचारीले आफू बच्नका लागि जनता विदेशमा बेचे । पढेलेखेका, युवाहरुलाई विदेशमा बेचे । गाउँका घर रित्तियो । खेत बाँझो भयो । कमाउनका लागि जनताहरु धमाधम बाहिरिए । त्यसपछि नेता र सरकारी कर्मचारीले बसिबसि खाए । मोज गरे । देशमा लोकतान्त्रिक गणतन्त्रात्मक व्यवस्था आयो । तर, त्यो शेरबहादुर देउवा, माधवकुमार नेपाल, पुष्पकमल दाहाल र केपी शर्मा ओलीलाई मात्र रहेछ । जनताको नाम लिएर यिनीहरुले देश नै बेचिदिए । अनुसा थापा, भक्तपुर
अग्रपृष्ठ
अर्थ /बिकास
स्वास्थ्य
धर्म/संस्कृति
बिचार/लेख
उपत्यका
समसामायिक
बालकथा
अपराध
मनोरञ्जन
खेलकुद
